Verborgen wereld

Er zijn stukjes wereld die altijd voor ons verborgen blijven. Zoals Mark Rutte die uit de douche stapt, tastend naar zijn bril. Of ons tafeltje in de klas op de lagere school midden in de nacht. Of wat te denken van prinses Beatrix, net wakker, zoekend naar haar pantoffels terwijl haar halflange haar voor haar ogen valt. We denken niet te veel na over dit soort dingen. Het heeft nou eenmaal geen zin om over dingen na te denken waar we ons geen voorstelling van kunnen maken.

Vanmorgen had ik het voorrecht zo'n stukje verborgen wereld te mogen ontdekken. Ik werd wakker voordat de wekker afliep en dat was waarschijnlijk mijn geluk. Ik hoorde nog in diepe slaap te zijn en de natuur waande zich dus onbespied.

Het gras was bedekt met een tapijt van spinnenwebben. De gevangen dauwdruppels flonkerden als duizenden diamanten in het vroege ochtendlicht. Een merel zong. Vlak voor me landde een libelle, ze keek me aan terwijl de zon haar glazen vleugels streelde. Izzy liep rustig naast me mee, rustiger dan anders. Misschien was ook zij onder de indruk van dit adembenemende schouwspel. Ik zag blauwe vlinders, enorme bidsprinkhanen en gouden kevers. De hemel was roze, op het kitscherige af en werd bevolkt door hele zwermen felgekleurde bijeneters. Nog hoger cirkelde de slangenarend loom rond en keek op ons neer. De lucht was gevuld met de geur van mos, honing en natte aarde.

In de verte sloeg een kerkklok. Ergens kraaide een haan. Ik liep terug naar huis waar de katten zich loom uitrekten en naar me toe kwamen. In de slaapkamer liep mijn wekker af. Het was tijd om op te staan.