Izzy en ik

Ik woon alleen, ben alleen, leef alleen en beleef alleen. Maar weinig mensen kunnen daar begrip voor opbrengen, ze vinden het zielig. Slechts een paar mensen geloven me wanneer ik zeg dat dit een keuze is. En hoe meer ik ze vertel over de voordelen van het alleen zijn, hoe harder zij proberen me te koppelen aan een ander 'eenzaam' persoon. Ken je dat? Dat je wordt uitgenodigd voor een etentje en dat je dan aan tafel naast zo'n man wordt gezet die ook alleen is? Op zich is dat geen probleem, je kunt met bijna iedereen wel een goed gesprek voeren en er voor zorgen dat je een goede avond hebt. het is helemaal niet erg dat het een wildvreemde is, wildvreemd zijn duurt niet lang. Nee, het ergste zijn de verwachtingsvolle blikken van de andere tafelgenoten. Zou het lukken? Zouden ze elkaar leuk vinden? Als je eindelijk naar huis kan, loopt de andere eenzame persoon natuurlijk 'wel even met je mee'. Want stel je voor dat je alleen naar huis moet (alsof je dat niet elke dag doet...). Maar het ergste vind ik wanneer de gastvrouw of gastheer je de volgende dag opbelt met de onvermijdelijke vraag: En..?". Voor iedereen die dit leest; dit soort avondjes zijn aan mij niet besteed.

Sommige mensen zijn er voor gemaakt alleen te zijn en ik ben er één van. Want zeg nou eerlijk, wat is er nou heerlijker dan alleen met je hond door de bossen te struinen? Het zal vast heel gezellig zijn dit met z'n tweeën te doen, of zelfs met de hele familie, maar het leidt af. Wanneer je alleen bent, kijk je anders naar de dingen. Je ziet meer en beleeft intenser. Ik vind het leuk om vogels te fotograferen. "Ik ga wel met je me, anders is het zo ongezellig", roept een vriendin dan. Leuk, maar je kunt je camera dan net zo goed thuis laten, want natuurlijk is er dan geen vogel te bekennen. Ik zou ook niet weten hoe ik 's avonds een goed boek moest lezen als er steeds iemand tegen je praat.

Natuurlijk is alleen zijn soms best moeilijk. Je moet al je problemen zelf oplossen en wanneer je je neersachtig voelt is er niemand die je opbeurt. Maar toch zijn zelfs de neerslachtige buien beter alleen. Doordat je niet wordt afgeleid, beleef je elke gemoedstoestand veel intenser. Heb je wel eens een prachtige zonsondergang gezien? Daar kijk je anders naar wanneer je alleen op een akker staat dan wanneer er ondertussen iemand tegen je praat en er kinderen schreeeuwend om je heen rennen. Het is toch heerlijk om in diep gepeins verzonken te zijn zonder dat er iemand vraagt waar je aan denkt?

Nee, laat mij maar alleen met Izzy Pippelizzy, Ik hou van dit leven. Het is prachtig, moeilijk, complex, beangstigend, leerzaam en uniek. Alleen zijn zorgt er voor dat je dieper in jezelf moet graven, dat je alleen bij jezelf te rade kunt gaan. Je leert je te uiten anders dan door te praten. Je kunt je gevoelens schilderen, beschrijven of omtoveren tot een gedicht.

Je leven met iemand 'delen' zegt het eigenlijk al. Delen is goed, maar je weet van te voren dat je maar de helft overhoudt.